Əbu Bəsir belə nəql edir:
قُلتُ لِأَبِي الحَسَنِ (ع): جُعِلتُ فِداكَ، بِمَ يُعرَفُ الإِمامُ؟ فَقالَ: بِخِصالٍ: أمّا أوَّلُها فَإِنَّهُ بِشَيءٍ قَد تَقَدَّمَ مِن أبيهِ فيهِ بِإِشارَةٍ إلَيهِ لِتَكونَ عَلَيهِم حُجَّةً، ويُسأَلُ فَيُجيبُ، وإن سُكِتَ عَنهُ ابتَدَأَ، ويُخبِرُ بِما في غَدٍ، ويُكَلِّمُ النّاسَ بِكُلِّ لِسانٍ. ثُمَّ قالَ لي: يا أبا مُحَمَّدٍ، اُعطيكَ عَلامَةً قَبلَ أن تَقومَ، فَلَم ألبَث أن دَخَلَ عَلَينا رَجُلٌ من أهِل خُراسانَ، فَكَلَّمَهُ الخُراسانِيُّ بِالعَرَبِيَّةِ فَأَجابَهُ أبُو الحَسَنِ(ع) بِالفارِسيَّةِ، فَقالَ لَهُ الخُراسانِيُّ: واللّه، جُعِلتُ فِداكَ ما مَنَعَني أن اُكَلِّمَكَ بِالخُراسانِيَّةِ غَيرُ أنّي ظَنَنتُ أنَّكَ لاتُحسِنُها، فَقالَ: سُبحانَ اللّهِ ! إذا كُنتُ لا اُحسِنُ اُجيبُكَ فَما فَضلي عَلَيكَ؟ ثُمَّ قالَ لي: يا أبا مُحَمَّدٍ، إنَّ الإِمامَ لا يَخفى عَلَيهِ كَلامُ أحَدٍ مِنَ النّاسِ ولا طَيرٍ ولا بَهيمَةٍ ولا شَيءٍ فيهِ الرّوحُ، فَمَن لَم يَكُن هذِهِ الخِصالُ فيهِ فَلَيسَ هُوَ بِإِمامٍ
İmam Kazimə (ə) dedim:
"Sənə qurban olum! İmamı necə tanımaq olar?" Həzrət buyurdu: "Neçə xüsusiyyətlə; məsələn, öncə atası onu tanıtdırmaq üçün bir işarə ilə camaatı qane etməli, hər suala cavab verə bilməli, hamı susduqda, söhbətə başlayaraq mövcud şübhəni aradan qaldırmalı, gələcəkdən xəbər verməli və hər bir dildə danışmalıdır."
Sonra buyurdu: "Ey Əbu Mعhəmməd, ayağa qalxmazdan qabaq sənə bir nişanə göstərəcəyəm."
Bir az keçməmişdi ki, Xorasandan bir kişi içəri daxil oldu. O, ərəbcə danışsa da, İmam ona farsca cavab verirdi. Xorasanlı kişi İmama dedi:
"Sənə qurban olum! Sizinlə xorasanca danışmamağımın səbəbi, Allah haqqı, mənim səhv gümanımdan irəli gəlmişdir!"
İmam (ə) buyurdu: "Sübhanəllah! Əgər mən sənə cavab verə bilməsəydim, onda bizim fərqimiz olmazdı?"
Sonra Həzrət mənə buyurdu: "Ey Əbu Muhəmməd! Heç bir xalqın, quşun, heyvanın və cansız varlığın belə, dili bizə gizli deyil və bu xüsusiyyətlərə malik olmayan kəs də imam deyildir." ("Əl-kafi", c.1, səh.285, hədis 7.)